sen insansan ya ben..

  
çok çok uzun zaman önce duygularını yazarak paylaşan küçük belki de yaralı olduğu için kendini küçük gören ir kız vardı. hayat öyle şeyler yaşattı ki artık duygularını yazarak bile paylaşamaz oldu. istedi ki hiçbir kelime şahit olmasın o duygulara..hani kalem unutmazdı ya işte istediki unutulsun bu sefer ve o yüzdendir ki yazmayışları...

aradan zaman geçti...kapandı belki de kabuk bağladığı için kapandığı sanılan yaralar sarıldı.hayat telaşı devam ederken nefes alması için ona bir kaç gün verdi ona yaşam...biraz dinlen,ruhunu boşluğa bırak, gönlünü huzura ulaştır,düşüncelrin yerlerine yerleşsin dedi genç kıza... kız da öyle bir kandı ki bu izne sandı ki  gerçekten kendisini düşünen bir yaşam var ve ona tavsiyede bulunuyor...olsun bazen kanmak iyidir dedi kız, bazen insan yalanlara gerçeklerden daha fazla sarılır, inanmak ister kendisini mutlu edene.. böylece boşluğa bıraktı kendini...

uçurumdan aşağıya attı kendini... öyle ki arkasındaki denize sırtını vermişti ve kollarını yana açarak bıraktı kendini usulca...boşluğu hissetti teninde.. hiç tahmin etmemişti boşluğun bu huzurunu... evet boşluktaydı, ama düşeceği  yerden korkmuyordu nedense..kendi de anlam veremedi bu korkusuzluğa..kayıtsız mı kalıyordu bazı şeylere, cevabı yoktu sorusunun..sadece o boşluktaki rüzgarı hissediyordu... derdi yere çakılmak değildi zaten,sadece neydi o boşluk, neden garip bir huzur vardı... huzur hissetmesi için ne olmuştu ki.. veya kendine hakim olamadığı için hissettiğini huzur mu sanıyordu..

bir sır geldi elime...değerli ve çok kıymetli..tembih edildi sadece sır kalacaktı... sır olarak kalacaktı tabı elbette lakin ağır gelirse ne olacaktı...büyüklüğü nispetinde ağırdı bu  sır. kendi kalbine sığmayacak kadar büyük,aklına sığmayacak kadar mantık dışı...o zaman anladı bir peri kızı olmak gerektiğini..elinde sihirli bir değneği olmalıydı...değişmeliydii bazı şeyler, hayırr çoğu şeyy değişmeliydi.. dipsiz bir kuyua attım kendimi sırrımla birlikte... belki de o kuyuya neden düştüğümü ben de unutmalıydım...

farklı şeyler yazmaktı amacım yazıya başlarken,ama o kadar başka şeyler çıktı ki ağzımdan... somut olarak gördüm içimdeki sıkıntıyı...o zaman anladım yazan ellerim değil gönlümdü...