Anladım ki...

Dün gece hiç tanımadığım bir erkeğe,
Sırf sana benziyor diye,
Usulca sokulup ,merhaba,dedim...

kafası bozuktu kızın,her zamanki gibi...kafasını dağıtmak için dışarı attı kendini.şuursuz bir şekilde sokaklarda gezerken bir kafe gözüne ilişti.biraz uğrayıp bir şeyler içmek istedi.bir kahve isteyip düşüncelerine geri döndü.kafası karışık,gönlü kırgın,yüreği parçalanmış bir haldeydi.her zaman böyle mi olacaktı hayat ona karşı, bu düşünceler içindeydi.derken bir ses duydu, sandalye boşsa yanına oturmak için izin istedi genç adam.boş gözlerle adama baktı kız,konuşmak istemedi,o yüzden sadece kafasıyla olur işareti yaptı.hemen yanına oturdu genç adam,o da bir kahve istedi. yalnız başına kahve içmenin zevki olmaz,dedi genç adam.kahveler eşliğinde sohbete başladı genç adam.anlamıştı kızın moralinin bozuk olduğunu,ama hiç sormadı ona nasılsın diye.anlattı sadece, kızı aklındaki düşüncelerinden uzaklaştırmak istedi.bazen komik oldu,bazen psikolog,bazen de anlayışlı bir sevgili...amacı ,kızı biraz olsun gülümsetmekti.dinledi kız, kah hak verdi kah dalga geçti adamla.saatler geçti böylece.. artık kız da sohbete katılıyor,hatta gülüyordu... kızın ışıldayan gözlerinden cesaret aldı genç adam ve kıza bir soru sorma hakkını buldu kendinde...
- küçük hanım bu güzel gülücükleri her zaman görmek istiyorum.mümkün mü acaba?

şaşırdı kız.ne diyeceğini bilemedi.o eski ruh haline geri döndü.içi ezildi birden.halbuki iyi vakit geçirmişti genç adamla.moralini de yerine getirmişti..ama dedi yüreği, ama olamaz... bir şey diyemedi,sadece aklından bir mısra geçti ve masadan kalktı gitti..

anladım ki hiç kimse,
hiç kimse sen değil
hiç kimse senin gibi
canımdan öte can değil..